KAFA İŞGALİ

Öyle başlamak lazım belki. Küçük adımlarla! Önce şu "her adımda bir şeyler başarmalıyım" saplantısından arınmak lazım belki de. Atabildiğin her şeyi atacaksın fırsatın varken. Sonr tortulaşıyor çünkü. Dev değilsin sen. Burası da cüceler ülkesi değil. Kısa mesafeler önce. Telaşsız, sakin...Ürkek olabilirsin, bunda bir şey yok. Kararlı, acemi,güçsüz, meraklı, iştahlı... Bunların hepsi olabilirsin.
Uyanacağım sadece. Hepsi bu. Gecelerim zor geçtiği için bu zor sabahlar. Farkındayım. Farkındayım ve hiç bir şey yapamıyorum. Bu döngüyü kıramıyorum. Tehdit bile edemiyorum onu. Araya giremiyorum Kendimden beklentilerimi epey azalttım. Yakında tamamen bırakırım bu gidişle.
O sabah bu sabah değil. O sabah olur mu dersin?
Kafaya ne çok şey sığıyor. Dışarıdan baktığında, bu kadar çok şey alacağına pek ihtimal vermezsin. Ama alıyor işte. Her şey orada kendine bir yer buluyor. Herkes bazan sende buluşuyor. Kafanda parti başlıyor. Seni çekiştiriyorlar senin kafanın içinde. Ve sen her şeyi duyuyorsun. Çoğuna itirazın var. Yine de seni pek ciddiye almıyorlar. Misafir olmayı da bilmiyorlar. Zaten aslında misafir filan da değiller. İşgalciler. Kafana sığan onca eşya, onca insan, olay, anı, yer, zaman...Kafan işgal altında. Senin çağırdıkların da var elbette. Onları bizzat sen davet ediyorsun. Özel yerler veriyorsun onlara. İyi yerden iyi yerler veriyorsun. Bir de senin getirip kafana tıktıkların var. Kendi kafana sapladıkların, çaktıkların var. Sen kendine acıdıkça, daha da yerleşiyor onlar.
Daha derine, daha sağlam.
Kafan ağır, kafan dolu. Kafan çöplük gibi.
Bu kafayla uyunur mu? Sen bu kafayla mı uyumaya çalışıyorsun? Bu kafayla pat diye uyanamazsın.
Onu gittiğin her yere götürüyorsun. Sen mi onu taşıyorsun, o mu seni çekiyor?
Aklın sıkışıyor.
Yataktan kalkacaksın bu sabah da sadece. Yatağı kenarında oturacaksın biraz. Oradan, oraya kadar gelebilmiş olmaktan güç alacaksın. Acelen yok. Hiçbir işin yok. Zamanın bol.
Hele bir uyan önce.
Sonra gider biraz toprağa basarsın.