GARGAMEL ve AZMAN

"Her insan bir ülke" demiş ya biri. Bana demiş gibi geliyor, demediyse de ben diyorum: Her insan bir ülkedir. Benim ülkemde yas var hala. Bayraklar yarıda.
Daha iki gün oldu. İki gün yetti ama akbabalara.
Hemen başladı akbabaların bayramı. Bu yazı onlara. Özellikle ikisine. Biri ihtiyar. Diğeri daha genççe. Genç olan kilolu biraz. Gürbüz.

İki tane Yunus var burada: Biri onlara yumruk atmak istiyor. Yüzlerine en çok. Elleri kan içinde kalana kadar hem de.
Bu yazıyı öbür Yunus yazıyor.

Size, ikinize de, kızmıyorum bile dersem yalan söylemiş olurum. Ben de yalan söylerim tabi lakin azaltmaya çalışıyorum. Bırakabileceğimi sanmıyorum. Tek tük söylerim yine mutlaka arada.
İçkiyle kesin söylerim. Gece çıkınca söylerim. Güzel bir yemekten, güzel bir kadından sonra söylerim.
İlkellik(!) yapacağım şimdi: Fikrinize saygı duymuyorum. Fikrinizi benimsemesem de, fikrinizi ifade etmeniz gerektiğini sonuna kadar savunmuyorum. Fikrinizden de, ikinizden de nefret ediyorum. Midemi bulandırıyorsunuz. Sizden fiziksel olarak rahatsız oluyorum.
Zaten aslında yazdıklarınızda pek bir fikir de yok galiba.
Paranoyakça, gaddarca kurgulanmış bir saldırı var. Bir tane de değil, çoğul: Saldırılar var.
Yazdıklarınızı okurken bir John Grisham romanı okuyorum zanettim.
Film olur belki yakında yazılarınız. Küçük birer de rol verirler size. Ele ele oynarsınız.
Birinizin berbat bir kahkahası var. Yalandan. Plastik. Kiralanabilen bir kahkaha.
Diğeriniz de o bile yok.

Siz daha önce hiç öldünüz mü? Bence öldünüz. Öldünüz ve kimse umursamadı. Kimse fark etmedi. Kimse ağlamadı. Kimse gelmedi cenazenize. Hakkını helal etmedi. Ölümleriniz cesetlerinizden önce çürümeye başladı. Hemen unutuluverdiniz. Kahroldunuz.
Yapayalnız öldünüz!

Bu hıncınızı, bu robotik, bu makine soğukluğunuzu, bu gaddarlığınızı, bu anlamsız "farklılaşma" telaşınızı, bu zavallı hallerinizi başka türlü açıklayamıyorum çünkü.
Kıskançlık mı size yazdıklarınızı yazdıran? Bunları kulağınız şeytan mı fısıldadı?
Ne vaad etti size?
Sonsuzluk mu?
Ölümsüzlük mü?
Reklam mı yoksa?
En büyük vaadi de odur hep. Yazık, kanmasaydınız keşke. Kanmak istediniz ama öyle değil mi?
"Umursanmak", "Konuşulmak", "Gündem yaratmak" gibi saplantılarınız var çünkü.
Dur, bir de bir isim kullanıyorsunuz bu durum için : Ezber Bozan.
Yani böyle alışıldık olmayan, böyle, olaylara farklı perspektiflerden yaklaşan, sınırları zorlayan falan filan.
Beslenmek zorundasınız. Hepimiz gibi.
Lakin beslenme alışkanlıklarınız bizimkilerden çok başka.
Kötü besleniyorsunuz! Kötüden, kötülükten besleniyorsunuz. Dikkat edin bence! Vitamin alın. Daha çok meyve sebze yiyin. Süt, yumurta, beyaz peynir...Protein alın.Damar sağlığınıza da özen gösterin zira damarlarınızda akan sıvı damarlara hasar vermiş olabilir. Evet, sıvı dedim. Kan demedim.
Özellikle demedim.Kan olamaz çünkü. Benim aklımda böyle şey bir sıvı var: Yoğun, yapışkan...
Koyu renk bir sıvı. Kendi de koyu. Akmıyor kolay kolay.
KATRAN!
İyileşin. Bir an önce iyileşin!

Gazeteci, televizyon programcısı, gurme, şovmen, profesyonel jüri, spor yorumcusu kimliklerinizin çok dışında başka mesleklerinizi de öğrendik bu gün. Pek bir mutlu olduk. Belki hobinizdir. Bazıları da kelebek topluyor, kibrit çöpünden gemiler yapıyor.
Bu gün ayrıca ahlak polisi, narkotik polisi, olay yeri inceleme uzmanı, adli tıp uzmanı, teolog, pedagog olduğunuzu da öğrendik. Rahatladık.
Nefret ediyorum her kimliğinizden, halinizden.

Küçükken şirinleri izlerdim ben. Gargamel'e kızardım. Azmandan korkardım. Gargamel'in ve kedisinin şirinlerden ne istediğini anlayamazdım. Neyin peşinde olduklarını bilemezdim. Şirinleri yakalasalar, yeseler ellerine ne geçecekti çözemezdim.
Bu anlamsız, gayesiz kötülüklerini sevemezdim.
Her bölüm, "Bu bölüm belki vazgeçerler kötü olmaktan. iyi olur onlar da belki." derdim.
Çocukluk işte.
Onlar için dua ederdim.

Bilim bakalım şu an ne yapıyorum?
Sizin için dua ediyorum!