ÜRÜN OLARAK AŞK

Aşk sanıldığı kadar iyi bir şey mi, pek emin değilim artık. Aşka olan ihtiyaç, bir mit olmasın? Bildiğim kadarıyla insan bir tek oksijensiz yaşayamaz. Açlığa,susuzluğa bile epey dayanabilen bir hayvandır insan. Bu yönüyle de deveye benzer hatta. "Ruh ikizini bul", "yalnız yapamazsın" "Aşk lazım aşk"... Bunlar ve bunlara benzeyen algoritmalar, bir tek beni rahatsız ediyor olamaz herhalde? Bu "noksanlık" hissi, bu "yarım kalmışlık" vurgusu soğuttu belki beni aşktan. Elbette aşk,çok popüler bir ürün. Din gibi, seks gibi. Pazarlaması kolay. Çok satanlar listesinde hep ilk 3 içinde.
Liste belli: Din,seks,aşk.
Sıralamalar değişir en fazla. Soru halleri var mesela aşkın: "sen hiç aşık oldun mu?" , "Kaç kere aşık oldun?" , "bir oturuşta ne kadar aşık olabilirsin?"
Uzmanı çok aşkın. Genelde de en yalnız olanlar o aşk uzmanları. Romantik bir çelişki. Şarkısı, şiiri, filmi, kitabı, programı bol. İnsanların televizyonlarda evlendikleri bir gezegen değil mi artık dünya? Bir de müspet bir bilim dalı değil ki aşk. Ölçemiyorsun ki! Yakalayıp, gözlemlemek üzere bir yere hapis edemezsin aşkı. Aslanları, boz ayıları bile hapis edebiliyorken üstelik. Hepsinden vahşi demek ki aşk. Ben iyi şiir de okuyamam mesela. Yalnızlıktan bu kadar korkulmasını da pek anlayamadığımı söylemeliyim. Düşününce, biriyle yaptığın her şeyi,tek başına da yapabiliyorsun. Teknik olarak mümkün bu. Depresyon, mastürbasyon...Konsantrasyon mesela hatta. İnsan tek başına da odaklanabilir hayata. Unutmak/unutamamak var bir de. Ben koca bir yabancı dili unuttum (almanca), bir insanı unutamamaktan çekinmem gibi geliyor. İnsan, en iz bırakanı, 3 günde unutmaya programlı aslında. Hayatın temposu filan hep buna göre dizayn edilmiş. Eğer unutmuyorsa insan 3 günde, hatayı kendinde aramalı. Unutmanın en etkin metotlarından biri de;yeni şeyler hatırlamak. İnsan bir "yeni anılar üretme makinası" değil mi zaten? "Unutamamayı" çok sevenler var bir de. İşte onların hayatı, çok şiirsel. Ben iyi şiir de okuyamam mesela.