NOT

Bir gün evden çıkman gerekir. Hızlıca. Sanki bütün dünya seni beklermiş gibidir telaşın. Dünyayı bekletmek istemezsin.
O yoktur evde.
Küçüksündür daha. Gençsindir.
Kulağını yeni deldirmişsindir. İşin aslı; kulağını kendin delmişsindir, buzla uyuşturup; iğne marifetiyle kendin delmişsindir kulağını. Ona söylemezsin ama bunu. Kulağın ve senin aranda soğuk bir sırdır bu.
Zaten kulağının delinmesine yeterince kızmıştır.
Yine de; "yakışmış" der, öfkesi hafifleyince. Kıyamaz çünkü sana, kulağına, saçının bir teline kıyamaz. Onun işi budur.
Evden çıkman gerekir delik kulağın ve berbat küpenle.
Not bırakırsın.
Cep telefonu filan hayaldir o zaman. Bilim kurgu filmlerinde görürsün. Uçan arabalarla beraber.
"Kadiköy'e gidiyorum. Akşam yemeğine bekleme" yazarsın. Sonuna da bir "seni seviyorum" eklersin. Bunu ilk kez yapıyorsundur. Utanırsın. Kimse gördümü acaba utanırken diye merak edersin.
İçinden gelmiştir. Gülümsersin. Nicedir söylemek istersin ama söyleyemezsin bir türlü. Bu kez, bu fırsatı kaçırmak istemezsin. Belki de sırf bu yüzden yazarsın notu. Belki de sırf bu yüzden Kadıköy'e gidersin. Not...Kadıköy...Belki de hepsi bahanedir senin için. Notu yazarsın, masaya bırakırsın. Kaçıverirsin evden...Nottan...Gülümseyerek kaçarsın. Bir deney yapmışsındır. Sonucunu beklersin.
Kadıköy'e gidersin. Aklın nottadır. Kadıköy aynıdır ama not değildir. Daha önceki notlarına benzemez. Dediğini yaparsın; yemeğe gelmezsin.
O yine bekler seni. Sana bir tabak yemek ayırır. İşi gücü sensindir.
Aradan zamanlar geçer. Yemekler yenir. Kadıköylere gidilir.
Bazı yemekler kaçar; bazılarına yetişilir.Sonra bir gün odasında bir şey ararken bulursun kendini. Başucundaki çekmeceyi açarsın.Notu görürsün. Gülümsersin. En sahici halinle gülümsersin.O da gülümsemiştir; hissedersin.
O hep sahicidir bilirsin.
O sana "yavrum" der; sen ona "ANNE" dersin!